Blog Maarten Gelderman - Een toezichthouder in Parijs

Toezichthouders hebben de neiging vakidioten te zijn. In de pauze van vergaderingen praten we door over risico’s in de wereld in het algemeen en de financiële sector in het bijzonder. Maar helemaal los van de wereld zijn we niet, dus net als ieder ander hebben we het ook over het dagelijks nieuws. Deze week in Parijs was het niet anders.

Duur brood

Tijdens de lunch waarmee we een overleg bij EBA, de Europese Bankenautoriteit afsloten, zat ik tegenover mijn Poolse collega. Al in aanloop naar de oorlog in Oekraïne, toen wij alleen nog maar aan gas- en olieprijzen dachten, wees hij op het risico van stijgende prijzen voor levensmiddelen en de drastische impact die dat in het Midden-Oosten kan hebben; iets waar hij helaas maar al te gelijk in blijkt te hebben. Als je op het bestaansminimum in Egypte leeft, is duurder brood echt een probleem. Op de markten zien we dat ook al terug in oplopende CDS-spreads voor Egypte: “verzekeringen” tegen een faillissement van dat land worden duurder.

Angst voor bommen

Die Poolse collega werd nu vanzelfsprekend uitgehoord over de vluchtelingen in zijn land. Dat zijn er meer dan 2,2 miljoen en die zijn voor het grootste deel bij gezinnen gehuisvest. Dat wist ik al uit de krant. Wat ik niet wist is dat dit mede lukt omdat er al 1,2 miljoen Oekraïners in Polen wonen die zich zonder aarzeling over vrouwen en kinderen uit eigen familie of van vrienden en bekenden ontfermen—de meeste mannen mogen het land niet uit. Ook in de rest van Polen is het vinden van gastgezinnen kennelijk goed te doen (andere voorzieningen zoals onderwijs en gezondheidszorg dreigen wel overbelast te raken, maar gelukkig werkten veel vluchtelingen juist zelf  in die sectoren). Wat ik dan weer niet wist is dat het daarbij helpt dat de uitspraak van het Pools en het Oekraïens kennelijk sterk op elkaar lijkt. Kinderen kunnen zich onder elkaar enigszins verstaanbaar maken. Iets oudere volwassenen hebben ooit nog Russisch geleerd en zijn daarmee ook nog in staat Oekraïense teksten (“Pools in Cyrillisch schrift”) te lezen.

Mijn Poolse collega heeft zelf geen vluchtelingen in huis. Zijn broer wel. Daaronder een tienjarig jongetje. Dat heeft de afgelopen weken zoveel erge dingen meegemaakt, dat als hij een vliegtuig ziet of hoort, hij uit angst voor bombardementen volledig in paniek raakt. Zo wordt de oorlog erg tastbaar.

En de economie…

Natuurlijk hebben we het na dit gesprek en over de politieke verhoudingen in verschillende landen ook weer over de economische effecten van de crisis. Wat lossen markten op, waar moeten overheden ingrijpen? Wat gebeurt er met inflatieverwachtingen en de rente, en wat doet dat met het bankwezen? Gaan we een piek in wanbetalingen zien? In welke sectoren en hoe hangt dat samen met mogelijke naijl-effecten van Corona? Dit keer gaat mijn blog echter gewoon even over de menselijke kant. Dan vraagt u zich vast ook af hoe luxe die lunch was. Nou die was in de bedrijfskantine van EBA, maar dat is wel een Franse kantine, dus we kregen ook een glas mooie wijn.