Centrale banken communiceren regelmatig over monetair beleid. Ze gebruiken hiervoor verschillende kanalen, zoals jaarverslagen, persconferenties en interviews. Door veelvuldig te communiceren, proberen monetair beleidsmakers transparant te zijn over het gevoerde beleid. Ze leggen hun besluiten uit en geven eventueel een indicatie over toekomstige stappen. Hierdoor kan het publiek beter begrijpen wat zij van de centrale bank kunnen verwachten.
Niet alleen de frequentie, maar ook de manier waarop wordt gecommuniceerd, blijkt belangrijk te zijn. Als een centrale bank weliswaar vaak communiceert, maar op een onduidelijke wijze, zou het publiek moeite kunnen hebben om de aangeboden informatie te verwerken. Onderzoek van DNB, over communicatie door de Amerikaanse centrale bank, toont aan dat heldere taal inderdaad helpt. Hoe duidelijker de Federal Reserve communiceerde, hoe minder sterk de koersschommelingen op financiële markten waren.
Wat is heldere taal?
Helderheid kan worden gemeten door naar de structuur van een tekst te kijken. Binnen de psychologie en taalkunde zijn hiertoe diverse criteria ontwikkeld. Een in het onderzoek gebruikte maatstaf is simpelweg gebaseerd op de lengte van de woorden en zinnen van een tekst. De intuïtie is dat lange zinnen en woorden het moeilijk maken een tekst te begrijpen. Deze maatstaf drukt uit hoeveel jaren scholing iemand nodig heeft, om een tekst voldoende te begrijpen. Een hogere waarde betekent dus minder helderheid: er is meer moeite voor nodig om de boodschap te doorgronden.
Hoe duidelijk was de Federal Reserve?
Figuur 1 toont de maatstaf voor helderheid van uitspraken van drie voorzitters van de Federal Reserve: Paul Volcker, Alan Greenspan en Ben Bernanke. Zij deden deze uitspraken tijdens de zogeheten Humphrey-Hawkins hoorzittingen in het Amerikaanse Congres tussen 1980 en 2009. Deze hoorzittingen, genoemd naar twee Amerikaanse politici, zijn sinds het einde van de jaren 1970 een belangrijk communicatiemiddel van de Amerikaanse centrale bank. Tijdens de Humphrey-Hawkins hoorzittingen geeft de voorzitter een overzicht van de economische verwachtingen en de mogelijke implicaties voor het monetair beleid. De helderheid van deze uitspraken was nogal verschillend. Soms was veertien jaar scholing voldoende, maar soms was ruim zestien jaar nodig om de uitspraken van de voorzitters voldoende te doorgronden. Vooral sinds het begin van de financiële crisis in 2007 is de helderheid van communicatie afgenomen: het aantal benodigde jaren scholing is sterk opgelopen van ongeveer vijftien naar bijna zeventien.
