Berekening vastekosteneis

Berekening vastekosteneis 

De vastekosteneis wordt berekend door 25% te nemen van de vaste kosten welke de onderneming gemaakt heeft in het afgelopen jaar. Om de vaste kosten te kunnen berekenen neemt de DRFO de totale kosten van het afgelopen boekjaar, zoals door de accountant vastgesteld, als uitgangspunt. Van deze totale kosten worden de volgende posten afgetrokken, waarbij de nummering van het rapportageformulier is aangehouden:

2.1. Volledig discretionair vast te stellen bonus voor medewerkers;
2.2. Volledig discretionair aandeel in de winst van werknemers, bestuur en partners;
2.3. Andere toekenningen van winst en andere variabele beloningen die volledig discretionair worden vastgesteld;
2.4. Betaalde vergoeding en kosten uit dienstverlening direct gerelateerd aan de omzet+
2.5. 65% van de provisies aan verbonden agenten. Zie ook .
2.6. Eenmalige kosten uit niet reguliere activiteiten.

Alle kosten die derde partijen maken uit naam van of voor rekening van de onderneming maken, dienen opgeteld te worden bij de totale kosten van de onderneming.

Het is aan de onderneming om, gelet op de mogelijk aftrekbare kosten genoemd in de DRFO, gemotiveerd en onderbouwd aan te tonen waarom bepaalde kosten als variabel kunnen worden aangemerkt. Zonder onderbouwing, ondersteund met onderliggende contracten of overeenkomsten, zal DNB de kosten als niet aftrekbaar beschouwen. Kosten welke niet in bovengenoemde lijst met mogelijke aftrekbare kosten zijn opgenomen kunnen niet als aftrekpost worden opgevoerd. Enkel die kosten die zijn opgenomen in de DRFO zijn, voor de berekening van de vastekosteneis, te beschouwen al aftrekposten.

Voor toepassing van onderdelen 2.2 en 2.3, de winstdeling van directie en partners, dient de onderneming altijd minimaal dat gedeelte van de Belastingdienst als gebruikelijk loon ziet, als vast aan te merken. Als in een notarieel management contract een hoger bedrag is vastgesteld dient dit hogere bedrag als vast te worden aangemerkt.