Drie jaar verzekeraarsresolutie: waar staan we?

Wet Herstel en Afwikkeling Verzekeraars

Verzekeraars en DNB-toezichthouders doen hun uiterste best om te voorkomen dat er problemen optreden. Maar een faillissement is nooit helemaal te voorkomen. Als dit onverhoopt toch gebeurt, is dat een hard gelag, vooral voor de polishouders. Om de negatieve gevolgen hiervan zoveel mogelijk te beperken trad drie jaar geleden de Wet Herstel en Afwikkeling Verzekeraars (WHAV) in werking. Hiermee werd er een nationaal resolutieraamwerk voor verzekeraars geïntroduceerd in Nederland. De essentie van deze wet is het vergroten van de weerbaarheid van verzekeraars en het continueren van de verzekeringsportefeuilles  op het moment dat een verzekeraar in de problemen raakt. Zo worden polishouders beter beschermd tegen de financiële verliezen die hiermee gepaard gaan. DNB is de resolutieautoriteit voor verzekeraars en is daarmee verantwoordelijk voor resolutieplanning van verzekeraars.

Resolutieplanning niet voor alle verzekeraars

DNB bepaalt eerst of een verzekeraar in aanmerking komt voor resolutie. Daarbij beoordeelt DNB of de geschatte gevolgen van een faillissement van een verzekeraar te groot zijn voor de economie, de maatschappij of een grote groep polishouders. Wanneer dit het geval is, stelt DNB een resolutieplan op. DNB heeft intussen voor ongeveer vijftien verzekeraars en verzekeraarsgroepen zo’n plan opgesteld. De betreffende verzekeraars leveren hiervoor jaarlijks informatie aan. De resolutieplannen bevatten per verzekeraar informatie over het algemeen belang dat gediend is met resolutie, de resolutiestrategie en een oordeel over de haalbaarheid van die strategie. In vrijwel alle gevallen is een versobering van de polissen een noodzakelijk onderdeel van de strategie. Dit wordt allemaal besproken met de verzekeraars. 

Aandacht voor afwikkelbaarheid van verzekeraars

Er bestaat de mogelijkheid dat DNB ook belemmeringen voor de afwikkelbaarheid van de verzekeraar identificeert. Wanneer die zich voordoen, gaat DNB hierover in gesprek met de verzekeraars om deze  weg te nemen.  Op deze manier werken DNB en de instellingen gezamenlijk aan een betere afwikkelbaarheid van verzekeraars. De bevoegdheden van DNB hierin zijn vergaand en kunnen bijvoorbeeld uitmonden in een ingrijpen in de bedrijfsvoering. Waar nodig zal DNB haar bevoegdheden inzetten, maar dit gebeurt altijd op een weloverwogen manier in proportionele mate. De resolutieplanning heeft geleid tot meer bewustzijn van DNB en verzekeraars voor scenario’s waarin verzekeraars kunnen falen en de potentiële gevolgen daarvan. Zo zijn bijvoorbeeld complexe groepsstructuren inzichtelijk gemaakt, die in goede tijden vanzelfsprekend lijken, maar in ongunstige scenario’s de verkoop van een verzekeraar – één van de resolutiestrategieën - kunnen bemoeilijken. Zo kunnen verzekeraars voor hun ICT en personeel afhankelijk zijn van groepsmaatschappijen of zijn er garanties afgegeven binnen verzekeringsgroepen. Ook is er meer aandacht voor de houdbaarheid van contracten van verzekeraars, bijvoorbeeld met herverzekeraars of leveranciers van diensten, in mogelijke faalscenario’s van de verzekeraar. Het is van belang dat deze contracten in resolutie van kracht blijven. Overzichtelijke groepsstructuren en resolutiebestendige contracten verhogen de afwikkelbaarheid van verzekeraars.   

Resolutieplanning: een continu proces

DNB actualiseert de resolutieplannen periodiek en scherpt waar mogelijk aan. DNB blijft dus in dialoog met de verzekeraars. DNB verwacht dit jaar aanvullende kaders te publiceren die verzekeraars helpen bij de verbetering van de eigen afwikkelbaarheid. De verzekeraars zijn zelf verantwoordelijk voor hun eigen afwikkelbaarheid en DNB beoordeelt de status hiervan. Tot slot is een belangrijke ontwikkeling de voorgestelde Europese richtlijn voor herstel en afwikkeling van verzekeraars, die deels gebaseerd is op het Nederlandse model. Geharmoniseerde regels maken het voor DNB makkelijker om effectief samen te werken met andere Europese resolutie-autoriteiten, als het gaat om internationaal actieve verzekeraars. Hiermee ontstaat een gelijker speelveld waarin vergelijkbare inspanningen worden vereist van alle Europese verzekeraars.