Haalbaarheid en betaalbaarheid van een Nederlands verzekeringsgarantiestelsel

In 2019 trad de Wet Herstel en Afwikkeling van Verzekeraars in werking in Nederland. Met deze wetgeving is de bescherming van polishouders verbeterd in het geval dat een verzekeraar in de problemen komt. Zo kunnen bepaalde uitkeringen gecontinueerd worden in resolutie of tijdens faillissement van een verzekeraar, en heeft DNB bevoegdheden gekregen om verzekeraars ordentelijk af te wikkelen, waarbij polishouders zoveel mogelijk worden ontzien. Toch kunnen polishouders nog steeds geconfronteerd worden met kortingen op de polis. In tegenstelling tot enkele omringende landen heeft Nederland hiervoor namelijk geen garantiestelsel.1 Nederland kent alleen een garantiestelsel voor deposito’s (depositogarantiestelsel, DGS) en beleggingen (beleggerscompensatie). Met een verzekeringsgarantiestelsel - ook wel Insurance Guarantee Scheme (IGS) genoemd - kan de continuïteit en/of waarde van verzekeringspolissen worden ondersteund. Een IGS wordt door de sector gefinancierd, en kan gebruikt worden om korting van polishouders van een falende verzekeraar tot een bepaald maximum te beperken.

De vraag of er in Nederland een IGS ingevoerd zou moeten worden is aan de politiek. De minister van Financiën heeft aangekondigd in gesprek te gaan met stakeholders over de wenselijkheid en haalbaarheid van een IGS in Nederland.2 DNB heeft gekeken naar de vraag of een IGS in Nederland haalbaar en betaalbaar kan zijn. Volgens DNB zijn er vormen van een IGS denkbaar die op een betaalbare manier polishouders aanvullende bescherming bieden.